گاهی وقتا که میخوام به یاد تو گریه کنم / اشک بی کسی من گونه هامو میسوزونه
تا بیاد خنده ای رو لب های من جون بگیره / یاد چشمات روی لبخنده منو میپوشونه …

—–

جای خالیت مثل یک خار توی چشمام میشینه / کور میشه انگاری بی تو دنیا رو نمیبینه …

—–

در و دیوارای خونه از تو داره صد نشونه / گل های باغچه میگیرن از فراغ تو بهونه
کاش میشد با مهربونی پر کنیم فاصله ها رو / من میخوام اما چه فایده دل تو نامهربونه …

—–

گذار اعتراف کنم که بدجور دلم برایت تنگ شده. فکر نکن بی وفا هستم، دلم از سنگ نشده… اعتراف می کنم اینک در حسرت روزهای شیرین با تو بودنم.

—–

نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن … ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر می شد …

—–

از راه وفا گاه ز ما یاد توان کرد / گاهی به نگاهی دل ما شاد توان کرد

صید دل ما لایق تیر تو اگر نیست / از بهر خدا آخرش آزاد توان کرد

مستم ز می عشق چنان کز پس مرگم / صد میکده از خاکـ من آباد توان کرد . . .

—–

لبخند، شروع عشق است

محبت، باغ عشق است

ناکامی، داغ عشق

چشم، راز عشق

وعده، امتحان عشق

خاموشی، درد عشق و رسوایی، شرمندگی عشق . . .

—–

دل من یه روز به دریا زد و رفت / پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

زنده ها خیلی براش کهنه بودن / خودشو تو مرده ها جا زد و رفت . . .

—–

نفست باران است، دل من تشنه ی باریدن ابر، دل بی چتر مرا مهمان کن . . .

—–

سخت ترین دو راهی، دوراهی بین فراموش کردن و انتظار است گاهی کامل فراموش میکنی و بعد میبینی که باید منتظر می ماندی و گاهی آنقدر منتظر میمانی تا وقتی که میفهمی زودتر از این ها باید فراموش میکردی . . .

—–

محاسبه عاشقانه: ۱ + ۱ = همه چیز و ۲ – ۱ = هیچ چیز

—–

من که از کوی تو بیرون نرود پای خیالم / نکند فرق به حالم چه برانی چه بخوانی

چه به اوجم برسانی چه به خاکم بکشانی / نه من آنم که برنجم، نه تو آنی که برانی . . .

—–

اسپند دود می کنم، برای عشقمان هر شب میان راز و نیاز های شبانه نکند جادوگر زشت بی تفاوتی، چشممان بزند . . .

—–

هر کسی می تواند با شما لبخند بزند، هر کسی می تواند با تو گریه کند، اما کسی که تو را دوست دارد وقتی اشک در چشمان شماست، میتواند آنرا تبدیل به لبخند کند . . .

—–

گفتی: نفرین میکنی؟ گفتم: نه، اما از خدا میخوام هیچکس اندازه من دوستت نداشته باشد . . .

—–

آنکه دستور زبان عشق را / بی گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می دانست تیغ تیز را / در کف مستی نمی بایست داد

—–

دلم یک جای دنج میخواهد

آرام و بی تَنِش

جایی باید باشد غیر از این کنج تنهایی!

تا آدم گاهی آنجا آرام بگیرد

مثلا آغوش تو !

—–

از تمام دنیا یک صبح سرد، یک چای داغ و یک صبح بخیر تو برایم کافی ست . . .

—–

گاهی با یک قطره، لیوانی لبریز می شود

گاهی با یک کلام، قلبی آسوده و آرام می گردد

گاهی با یک کلمه، یک انسان نابود می شود

گاهی با یک بی مهری، دلی می شکند

مراقب بعضی یک ها باشیم

در حالی که ناچیزند، همه چیزند . . .

—–

سوت‌ می‌کشد در هوا، کابل‌ تلفنی‌ که‌ می‌توانست‌ زیباترین‌ عبارات‌ جهان‌ را از عاشقی‌ به‌ عاشقی‌ برساند . . . !

—–

سنگ هایی که من از یادِ تو بر دل میزدم خانه ای میشد اگر خانه بنا میکردم . . .

—–

از وقتی که تو رفتی، آینده هیچ وقت نیامد که هیچ گذشته هم هیچ وقت نگذشت . . .

—–

بسترم صدف خالی یک تنهایی است و تو چون مروارید گردن آویز کَسان دگری . . .

—–

آتش گرفتن ای غم و افروختم بس است

یک دم رها نمی کنی ام سوختم بس است

سنگین شدم ز درد و چو سنگی به در خویش

خون را چو لعل در جگر اندوختم بس است . . .

—–

وقتی پایت خواب می رود نمی توانی درست راه بروی لنگ می زنی! وقتی قلبت خواب می رود نمی توانی درست فکر کنی. عاشق می شوی !

—–

فاصله خط عابر پیاده ندارد، دست مرا بگیر و از آن رد کن،

قرار دیدار ما هر نیمه شب، خیالت که نمی گذارد بخوابم . . . !

—–

تو را طلب نمیکنم…نه اینکه بی نیازم … صبورم . . .

—–

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست

آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست

می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد

آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست

می روم اما نگویــــــــی بی وفــــــا بود و نمــــاند

از هجوم سایه هــــا دیگر نگــــــاهم خسته است

راســــــتی: یادت بمــــــــاند از گـناه چشم تو

تاول غــــــربت به روی باغ احســــــاسم نشست

طـــــــرح ویران کـــردنم اما عجیب و ســــــاده بود

روی جلد خاطــــراتم دست طوفــــــان نقش بست

دلی که شکستی را گچ چاره نکرد، گل گرفتمش . . .

—–

با یاد تو این ستاره ها رنگی بود / این دفتر خاطرات من سنگی بود

از درس کلاس عاشقی سهمم باز / یک زنگ فقط دوری و دلتنگی بود . . .

—–

دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد / آنچه کردی تو به من هیچ ستم کار نکرد . . .

—–

لعنت به همه ی قانون های دنیا که در آن شکستن دل پیگرد قانونی ندارد . . .

—–

تا دیروز، هرچه می نوشتم عاشقانه بود از امروز، هرچه بنویسم صادقانه است عاشقانه دوستت دارم . . .

—–

یه رابطه از اونجایی خراب میشه که تو ناراحتش کنی و یکی دیگه آرومش . . .

—–

سرد بودنم را بگذار به حساب گرم بودنت با دیگران . . .

—–

زندگی شبیه شعریست قافیه هایش با من، ” تو ” فقط همیشه ردیف باش !

—–

گل اگر چشم خودش باز کند خواهد مرد / ماه در اوج غرورش به زمین خواهد خورد

چون به زیبایی تو حسرت، عالم خوردند / برق چشمان تو روح از تنشان خواهد برد . . .

—–

انسانهای خوب همانند گلهای قالی اند نه انتظار باران را دارند و نه دلهره ی چیده شدن ، دائمی اند !

—–

دیـگـــر نه اشـکـــهایــم را خــواهـی دیــد

نه التـــمـاس هـــایم را

و نه احســـاســاتِ ایــن دلِ لـعـنـتـی را…

به جـــایِ آن احســـاسی که کُـــشـتـی

درخـتـی از غــــرور کـاشـتم…

—–

بهانه میتراشی و مرا عذاب میدهی / به روح بی قرار من تو اضطراب میدهی

دلم پر از گلایه ها، تنم اسیر درد و خون / ولی تو قهر با دلم برای لحظه ی مکن . . .

—–

به همون اندازه که ماهى دوست نداره برسه به خشکى دوست دارم . . .

—–

کاش نامت را با خط بریل مینوشتند صدا کردنت کافی نیست، شکوه اسم تو را باید لمس کرد !

—–

اگر دو نفر لبه پرتگاهی باشند کدومشون رو نجات میدی !؟ اونی که خیلی دوستش داری ؟ یا اونی که خیلی دوست داره ؟

—–

ز تلخی سکوتت من چه بگویم / همان بهتر که از غم ها نگویم

تو کاری کرده ای با بی وفایی / دگر از عشق خود با کَس نگویم . . .

—–

می دانی … !؟ به رویت نیاوردم … ! از همان زمانی که جای ” تو ” به ” من ” گفتی: ” شما “ فهمیدم پای ” او ” در میان است . . .

—–

سفری به دور دنیاست، وقتی دستانم تا انتها، رویت را نوازش می کنند . . .

—–

دلی دارم ز جنس سنگ و شیشه / چنان مهرت به جانم کرده ریشه

که در شش گوشه ی قلبم نوشته / عزیزم ، دوستت دارم همیشه . . .

—–

دلم چندین سال است روزه ی عشق گرفته است ! اذان افطارش را تو بگو

—–

تنهایی یعنی: ذهنم پر از تو و خالی از دیگران است ، اما کنارم خالی از تو و پر از دیگران است !

—–

در نگاهت چیزیست که نمیدانم چیست؟ مثل آرامش بعد از یک غم، مثل پیدا شدن یک لبخند مثل بوی نم بعد از باران، در نگاهت چیزیست که نمیدانم چیست؟ من به آن محتاجم !

—–

دل آرام را بی تاب میکنی، دل بی تاب را آرام آخرش نگفتی: تو، دردی یا درمان؟

مثل کبریت کشیدن در باد

دیدنت دشوار است

من که به معجزه عشق تو ایمان دارم

می‌کشم آخرین دانه کبریتم را در باد

هر چه باداباد

—–

شهر ما را از هم می‌دزدد
می‌‌ترسم از این پل‌های هوایی
این متروهای زیرزمینی
این آدم‌های کجدار و مریز
می‌ترسم فردا آفتاب باشد
شهر باشد، ما نباشیم

—–

سال‌ها پیش از کنار دریا عبور کردی

اما امواج

هنوز برای دیدن جا پایت

تا ساحل می‌روند و برمی‌گردند

—–

مهربانی‌ات از دور هم چه نزدیک است و من عجیب حس می‌کنم جغرافیا دروغی تاریخی است

—–

مهم نیست با کدامین ابر
در کدامین سرزمین
بر کدامین گیاه
می‌‌باری
مهم باریدن توست
تا تشنگی فراگیر نشود

—–

کسی صدای دندان‌هایم را بشمارد
کسی سکوتم را ترجمه کند
کسی گریه‌هایم را بخنداند
ثواب چیز بدی نیست

—–

آن که در را محکم می‌زند آشناست

آن که آهسته می‌زند قصد آشنایی دارد

اما عاشق‌تر از همه کسی است که پشت در نشسته است

—–

من بی‌نام تو حتی یک لحظه احتمال ندارم. اما با نام تو خورشیدی دنباله‌دار خواهم بود

—–

وقتی گلدان شکست

مادرم گفت: حیف بود

پدرم گفت: قشنگ بود

خواهرم گفت: مال من بود

مادربزرگ گفت: دوستش داشتم

ولی وقتی دلم شکست

همه سکوت کردند

—–

من ادعا نمی‌کنم که همیشه به یاد آنهایی که دوستشان دارم هستم.

اما ادعا می‌کنم حتی در لحظاتی هم که به یادشان نیستم، دوستشان دارم

—–

همیشه رفتن، رسیدن نیست

اما برای رسیدن باید رفت

حتی اگر تمامی کوچه‌های زمین بن‌بست باشد

راه آسمان باز است

—–

عشق، زیر باران ایستادن و با هم خیس شدن نیست.
عشق این است که یکی برای دیگری چتر بشود و او نداند چرا خیس نشده است.

—–

جلوتر از من راه نرو

شاید به دنبالت نیامدم

پشت سرم نیا

شاید راه را بلد نباشم

همراهم باش و در کنارم قدم بزن

—–

حافظ گشوده‌ام و چه زیباست فال تو

حتما قشنگ می‌شود امسال، حال تو

با آن زبان فاخر ایرانی و اصیل

فرخنده باد روز و شب و ماه و سال تو

—–

باران گرفت تا که بدانی برای تو این بار هم خدا به تبسم نشسته است

—–

دوستان واقعی تو، تو را آن‌گونه که هستی دوست دارند. دشمنان واقعی تو، تو را آن‌گونه که هستند

—–

از شوق رسیدن است جاری شدنم

رودی که به دریا نرسد، می‌میرد

—–

از دریا می‌آیم
ماهیان تا ساحل بدرقه‌ام می‌کنند
هرچند می‌دانم ساحل برای ساکنان دریا امن نیست

—–

ساکنان دریا

صدای امواج را نمی‌شنوند

چه تلخ است

حکایت عادت

—–

به شهر عشق بیا

تا کَسی نپرسدمان

تو از کدام دیاری

من از کدام دیار

وقتی دل تنها کالایست که خدا شکسته ی آن را میخرد، پس چرا من به دست کسی که دلم را شکسته بوسه نزنم؟

 

نه گل خواهد ز بوستان ها جدایی، نه دل دارد خیال بی وفایی، ولی چرخش چرخ ستمگر زند بر هم رسوم آشنایی

 

غم خانه عشق تو به رضوان ندهم، یک خار تو را به صد گلستان ندهم، تو معدن عشق آرزوهای من، ن کفر تو را به گنج ایمان ندهم

 

یک شب از عمرم صفحاتی خواندم، چون به نام تو رسیدم لحظاتی ماندم، همه دفتر عمرم ورقی بیش نبود، همه تکرار تمنای تو بود

 

یکباره بهانه ای به سر خواهم کرد / تن پوش غم از قلب به در خواهم کرد / بر شوق رسیدن تو دل خواهم داد / هم دوش هوای تو سفر خواهم کرد

 

به لبخندی مرا از غم رها کن / ما از بی کسی هایم جدا کن / اگر مردن سزای عاشقان است / برای مردنم هر شب دعا کن

 

به دل گفتم سکوت کن تا بمیرم / نمیخواهم تار و پودم را ببینم، به عشق گفتم به دست غم اسیرم / بیا با من وداع کن تا بمیرم

 

لحظه های خسته ام را بی نگاهت رنگی نیست، در فضای سینه ام جز یاد تو آهنگی نیست

 

فراموشت نخواهم کرد چرا که با وفا هستی، تو در گنجینه ی قلبم همیشه طلا هستی

 

برای چشمان عاشقت نامه ی پست میکنم / همیشه آن تبسمی که میل توست میکنم / غم شکستن من و تو هم تمام میشود / فکر راه را نکن، خودم درست میکنم



کاش می شد، لباس آسمان را به دامانت وصله میکردم، تا زمین زیر پاهایت از باران شادی همیشه نمناک و تر باشد

 

بهترین لحظه، لحظه ایست که فکر کنی فراموشت کردم، بعد یه اس ام اس از طرف من بیاد که توش نوشته میمیرم برات